AKIŞ...

Kelimeler diyorum. Bazen tekerlemeler gibi ardarda döşenir. Gideceği yeri ve yönü öyle iyi bilir ki sen düşünmeden telaffuz edersin. Bazen de parmaklarından dökülür.
Öylesine düşünmeden...

İşte tam da seni düşündüğümde kelimeler parmaklarımdan akıveriyor. Akışına bırakıyorum bende..Heybemde biriken kelimeler ne çokmuş diyorum bazen. Bazen de ne kadar yetersiz

Oysa insan bilmiyor içinde neler biriktirmiş ve onlar aslında nasılda kendiliğinden oluşmuş toprak altındaki madenler gibi...
Ah sen!
Belki de sen değil bu hissettiklerim. Damıtılmış, yaşanmış belkide yaşanmamışların birikintisi..Okumuştum bir yerde.Yada duydum.Hatırlamıyorum...
Aşkı yaşamayı bilmeyen yazarmış diye.Belkide yaşamak nasip olmayan yazıyordur. Veyahut aşkını tek başına yaşamak zorunda kalan yazıyordur..Bilemedim...
İnsan ruh ve düşünceden ibaret.Ve ben düşündüğümde her şey boşlukta askıda..Yeri belli ama asılı kalmış sanki...Bende öyle hayatın askısında unutulmuş gibiyim..Şu da var buradan olan biteni izlemek biraz da keyifli....Kafamın içindeki sesleri seviyorum. Hayatla arama mesafe koysa da öyle. Ve hep aklımdan geçen öldüğümüzde düşünme yeteneğimizi kaybedeceğimiz. Buna üzülürüm işte.
Konu yine dağıldı.Yine kelimeler senle başlayıp benle bitti.Bu nasıl oluyor anlaşılmaz.

Peki şimdi sen söyle.Sen niye benli bitmedin de benle bittin?